WOLF

 Een antidote tegen de vluchtigheid van alledag, dat is WOLF, een bijzonder sprookje van Alexandra Aerts. De setting van Amuz is een belevenis op zich, de voorstelling intiem en perfect passend bij deze wisselvallige zondag in november. Drie artiesten occuperen het podium, op de eerste rij, op zachte oranje kussens, zitten de jongste toeschouwers. Erachter hun ouders en andere aanhang.

Beeld, spel en klank bij momenten volmaakt op elkaar afgestemd, dan weer puur en sober op zichzelf staand. Wat Emilie Lauwers doet met verf en penseel blijkt zonder meer een sterk staaltje vakmanschap. Ze neemt het publiek mee naar een bos, richting het platteland, omzoomd met knotwilgen en waterlopen, verscholen achter het riet. Dromerige taferelen die keer op keer ontspruiten uit de voorafgaande scene, een lust voor het oog.

Merel De Vilder Robier leest voor, zingt oude kinderliedjes en ziet er tegelijk sterk en kwetsbaar uit, in haar rode jurk. (Roodkapje?) Ook zij laat zich meevoeren over de winterse vlakte, op de tonen van Mozart, betoverend vertolkt op accordeon door Ludo Mariën. 

Een sprookje op zijn best, je zit er als het ware middenin, je voelt de koude wind, wordt opgeslokt door dikke mist en geraakt steeds verder weg van huis. En wat is toch dat geritsel in de struiken? Ga zeker kijken en ontdek het met je eigen zintuigen. In het voorjaar van 2022 in Mechelen.

Thelonious

Thelonious - Zonzo Compagnie - 14 december 2019 - de Maan - Mechelen

De perfecte introductie in de jazzwereld, toegespitst op jong volk, maar zeker ook te smaken door hun ouders. We maken kennis met Thelonious Monk, een New Yorkse jazzlegende uit de  eerste helft van de vorige eeuw. Een contrabas, een piano en een drumstel staan centraal op het podium. Drie heren in pak swingen door de ruimte en pakken op onnavolgbare wijze het publiek in. Ze zijn piekfijn uitgedost en passen helemaal in de sfeer van weleer. 

De muzikanten van de Beren Gieren zijn kampioenen in hun vak en bespelen hun instrumenten zelfs met hun ogen dicht. Hun muziekspel werkt aanstekelijk en het is moeilijk om te blijven stilzitten. De voorstelling is doorspekt met humor en er gebeurt genoeg om ook de aandacht van de allerkleinsten vast te houden. Een aantal kindjes wordt  uitgenodigd op het podium en geeft zo mee kleur aan het stuk.

De interactie met het publiek, videomapping en een knotsgek decor maken de voorstelling boeiend tot de laatste minuut. Mocht je humeur niet optimaal zijn als je hier binnen stapt, je gaat gegarandeerd goedgemutst weer naar buiten.

KuCu-tip:  indien mogelijk, neem actief deel aan de voorstelling! Ga in op de voorzetten van de artiesten en geef mee vorm aan wat er gebeurt op het podium.

Race

RACE van David Mamet - Arsenaal - Mechelen - 13 december 2019

Losjes gebaseerd op de zaak DSK gaat dit stuk voluit voor hedendaagse vraagstukken als racisme en  genderneutraliteit. Is Zwarte Piet nu echt zo fout en heeft zíj er niet zelf om gevraagd, met dat korte rokje? De spitsvondigheden volgen elkaar in sneltempo op en op den duur vraag ik me af of ik zelf misschien onbedoeld enige racistische trekjes heb. Zoals eigenlijk echt iederéén, overigens. Kan iemand die wit is (of was het nu blank?) ooit echt begrijpen hoe het is om zwart (of gekleurd?) te zijn en omgekeerd. Kunnen we van elkaar leren? Gaan we ooit stoppen met hokjesdenken of zijn we tot in de eeuwigheid gedoemd om het bij wij en zij te houden?

Het stuk gaat  in horten en stoten, soms bijna niet te volgen, dan weer worden de dialogen oeverloos lang uitgesponnen. Doorheen de voorstelling zijn er heel wat knipogen naar bekende liedjes en als Jeroen Van der Ven aan de telefoon hangt is dat ronduit hilarisch. Toch beklijft het niet en moet ik ook bij dit stuk te vaak naar mijn zin op mijn horloge kijken. Het kan natuurlijk liggen aan mijn beperkte concentratievermogen, toch heb ik het gevoel dat veel theatermakers geen maat weten te houden en moeite hebben met schrappen.

Schrijven - ook voor theater - ís nochtans schrappen. U weze gewaarschuwd.

KuCu-tip: als Arsenaal haar zalen renoveert, denkt ze hopelijk aan comfortabele zitjes.

Nise

Nise van Roberto Berliner - Netflix - oktober 2019

Kunst heelt. In de jaren '40 krijgt de Braziliaanse psychiater Nise Da Silveira de leiding over een verwaarloosde afdeling voor ernstige psychiatrische gevallen. De schizofrene patiënten worden behandeld met lobothomieën en elektroshocktherapie.  Nise keurt de onmenselijke behandelingen van de collega's die haar voorgingen af en kiest resoluut voor een zachte aanpak. 

Met veel liefde, geduld en inzet slaagt ze erin om haar patiënten zich weer mens te laten voelen. Tegen de wil van haar oversten in haalt ze honden en katten op de afdeling en wakkert zo opnieuw menselijke gevoelens aan bij de patiënten. Als een vorm van alternatieve therapie draagt ze haar patiënten op hun emoties te uiten door te schilderen of te tekenen. 

Ondanks de aanvankelijke terughoudendheid en tegenwerking van sommige patiënten werkt deze therapie wonderwel en ondanks veel tegenkanting van haar collega's oogst Nise uiteindelijk veel succes met haar bijzondere aanpak.

Nise is werkelijk een heerlijke film om naar te kijken. Enkel al door de Portugese taal is dit een pareltje. De beelden zijn prachtig, alles even wonderlijk in scene gezet. Het verhaal is soms hard, maar stemt bovenal tot nadenken en toont dat kunst kan bijdragen tot genezing en herstel, althans tot een meer menselijke benadering van zij die het moeilijk hebben in deze harde wereld.

KuCu-tip: Als je weer eens geen blijf weet met je emoties, zet/klad/schilder/schrijf/componeer/stempel ze op papier!

As long as we are playing

As long as we are playing - Kabinet K - 8 november 2019

De makers van dit stuk haalden hun inspiratie bij de documentaire Récréations van Claire Simon; zij trok met een camera naar de speelplaats van een kleuterschool en registreerde wat er daar gebeurde. 

Wat we hier te zien krijgen, spreekt helaas niet erg tot de verbeelding. De spelletjes die de revue passeren leiden wel tot enige nostalgie, maar dat heb ik als toeschouwer redelijk snel gehad. Natuurlijk is het fijn om vrolijke mensen op een podium te zien dansen, musiceren en spelen met elkaar, maar om daar nu werkelijk een hele voorstelling aan te wijden..

Tijdens het stuk wordt er niet gesproken, klanken en muziek moeten volstaan. Dat hoeft geen probleem te zijn, tenzij het ondoordacht en chaotisch is, dan wordt het al gauw een zootje ongeregeld en doet het eerder denken aan een klungelig toneeltje, instant opgevoerd op een of ander familiefeest.

Kabinet K overtuigt niet en ook mijn kinderen zijn niet meteen enthousiast. Al is er eentje die de hele voorstelling met open mond gadeslaat wat er gebeurt en achteraf volmondig zegt: "Dat wil ik ook, dansen op een podium!" Al bij al is dit toch voor minstens een van ons een buitengewoon geslaagde avond!

Mijn KuCu-tip:  als er nog veel vrije plaatsjes in de zaal zijn, vraag dan of je op de beste plek mag gaan zitten (als die nog vrij is, tenminste)

Bruegel

Bruegel - Lisaboa Houbrechts - Bourla - Antwerpen - 5 december 2019

Voor mij is dit de meest bizarre openingsscene die ik ooit te zien/ voelen kreeg; de hoofdrolspeelster komt van achter uit de zaal en klimt over de rijen stoeltjes, gevuld met publiek, naar voren, naar het podium. Eens ze haar ferme lijf op dat podium geplant heeft, wordt het duidelijk wie zij is:  De Dulle Griet, een figuur vanop een schilderij van Pieter Bruegel de Oude. Als toeschouwer word je meegesleurd in een dolle rit doorheen de geschiedenis en krijg je een stoet van haar belangrijkste vrouwelijke personages op je bord. 

Je zou de Dulle Griet een manwijf kunnen noemen, ze worstelt met haar identiteit en vraagt zich herhaaldelijk af wie ze is en of ze uberhaupt wel mag zijn. Het polyfonisch ensemble Harmonia Sacra zingt live op het podium en dat zorgt voor een aparte sfeer. Je zou denken dat je je door de voortdurende wissel van personages, het snelle tempo, de live muziek en de boeiende thema's niet gaat vervelen, maar helaas is dat wél zo. Het stuk duurt veel te lang (2,5 uur) en ik vind dat je echt wel iets te vertellen moet hebben als je het zó lang wil trekken. Misschien mis ik de boodschap, of ben ik nog niet klaar voor dit werk. Ik vind het alleszins geen aanrader en ben blij als het doek eindelijk valt. Al kan ik niet ontkennen dat de zaal en het gebouw werkelijk een streling voor het oog zijn.

KuCu-tip: houd het kort als het niet per se lang hoeft te zijn! ;-)

Drie sterke vrouwen

Drie sterke vrouwen - Walpurgis - Ateliers de Munt - Brussel - 9 november 2019

Drie sterke vrouwen; een poëtisch sprookje dat zeer goed tot zijn recht komt in de ateliers van de Munt. De sfeer op de scene is dromerig, het publiek zit vlakbij. Het verhaal gaat over Eeuwige Berg, een oersterke worstelaar - misschien wel de sterkste ter wereld - die door de koning uitgenodigd wordt voor een wedstrijd worstelen. Onderweg naar het koninkelijk paleis ontmoet Eeuwige Berg drie sterke vrouwen: Malala, Razanna en de oude Anna. Ze stellen hem op de proef en na hun ontmoeting weet Eeuwige Berg niet meer wie er nu eigenlijk de sterkste is.

East meets West in deze voorstelling en wat er verteld wordt krijgt op het podium simultaan vorm in de prachtige levensgrote tekeningen van Sarah Yu Zeebroek. Het stuk is een mix van woord, beeld, klank en lichtspel. Heel bijzonder, ook voor jonge bezoekertjes. 

KuCu-tip: de halve cirkel rondom het podium geeft de voorstelling een intiem karakter. Extra fijn bij een kindervoorstelling.